Als Oscar, onze hond zou kunnen praten, zou hij tegen me zeggen dat ik een ge-wel-dige kok ben. Dat valt dus vies tegen, want kokkerellen is niet mijn meest sterke kant. En Oscar (een labrador met chronische honger, net als mijn vriend Rob) eet, nee schrokt alles naar binnen, dus die proeft tóch niks. Beter laat ik de pannen staan en pak ik een potlood en een vel papier. Voor mij de plek waar ideeën tot stand komen. En dat is eigenlijk ook net koken: snufje van dit, beetje van dat, totdat het perfecte gerecht ontstaat… En dat smaakt naar meer.